🦝 Deep Purple Perfect Strangers Recenzja

'Perfect Strangers' by Deep PurpleFrom Album 'Perfect Strangers' (1984)Written by Ritchie Blackmore, Roger Glover and Ian Gillan

Sklep Audiobooki i Ebooki Muzyka mp3 Pop&rock Perfect Strangers Perfect Strangers (Album mp3) Oceń produkt jako pierwszy Czas trwania: 00:54:32 Data premiery: 2019-07-12 Oferta : 50,99 zł 50,99 zł Produkt cyfrowy Opłać i pobierz Najczęściej kupowane razem Posłuchaj i kup Posłuchaj i kup Płyta 1 Tytuł utworu Wykonawca Czas trwania Cena 1. Knocking At Your Back Door Deep Purple 07:00 7,49 zł 2. Under The Gun Deep Purple 04:31 7,49 zł 3. Nobody's Home Deep Purple 03:55 7,49 zł 4. Mean Streak Deep Purple 04:16 5,99 zł 5. Perfect Strangers Deep Purple 05:23 7,49 zł 6. A Gypsy's Kiss Deep Purple 05:08 7,49 zł 7. Wasted Sunsets Deep Purple 03:54 7,49 zł 8. Hungry Daze Deep Purple 04:53 5,99 zł 9. Not Responsible Deep Purple 04:38 5,99 zł 10. Son Of Alerik Deep Purple 10:02 7,49 zł Dane szczegółowe Dane szczegółowe Tytuł: Perfect Strangers Wykonawca: Deep Purple Solista: Deep Purple Dystrybutor: Universal Gatunek: Rock Data premiery: 2019-07-12 Rok wydania: 1984 Liczba płyt: 1 Format: MP3 Indeks: 37739584 Recenzje Recenzje Zobacz także Inne tego wykonawcy Popularne w tej kategorii Klienci, których interesował ten produkt, oglądali też Podobne do ostatnio oglądanego

Episode #101 - Perfect Strangers (Part 2) Watch on. Disclaimer: The video used on YouTube is a byproduct of producing our audio podcast. We post it merely as a convenience to those who prefer the YouTube format. Please subscribe using one of the links below if you’d prefer a superior audio experience. Subscribe at Apple Podcasts, Stitcher Strona głównaRecenzjeZestawieniaArtykuły

Vocal tracks removed. Let me know in the comments if you have requests. Don't forget to like and subscribe.

Sklep Muzyka Vinyle Pop & Rock Zagraniczna Perfect Strangers (Remastered) (Płyta Analogowa) Data premiery: 2016-01-29 Rok nagrania: 1984 Rodzaj opakowania: Standard Producent: Universal Music Group Opis Opis Zremasterowana winylowa wersja albumu Deep Purple wydana w ramach serii Back To Black 180gm Vinyl. Tracklista: 1. Knocking at Your Back Door 2. Under the Gun 3. Nobody's Home 4. Mean Streak 5. Perfect Strangers 6. A Gypsy's Kiss 7. Wasted Sunsets 8. Hungry Daze Dane szczegółowe Dane szczegółowe Tytuł: Perfect Strangers (Remastered) Wykonawca: Deep Purple Dystrybutor: Universal Music Polska Data premiery: 2016-01-29 Rok nagrania: 1984 Producent: Universal Music Group Nośnik: Płyta Analogowa Liczba nośników: 1 Rodzaj opakowania: Standard Wymiary w opakowaniu [mm]: 314 x 5 x 314 Indeks: 18912135 Recenzje Recenzje Empik Music Empik Music Inne tego wykonawcy W wersji cyfrowej Najczęściej kupowane Inne tego dystrybutora

Perfect Strangers (Remastered) - Deep Purple, w empik.com: 212,77 zł. Przeczytaj recenzję Perfect Strangers (Remastered). Zamów dostawę do dowolnego salonu i zapłać przy odbiorze! Za co fani kochają Deep Purple? Najprościej powiedzieć, że za muzykę, bo ta jest przecież najważniejsza. Bez niej nie byłoby o czym mówić — muzykę Deep Purple cechują szlachetność, kompozytorski i wykonawczy kunszt, a także ponadczasowość — wystarczy sprawdzić, jakie reakcje wzbudzają na koncertach czterdziestokilkuletnie już dziś często szlagiery zespołu: "Smoke on the Water", "Speed King", "Black Night", "When a Blind Man Cries", "Strange Kind of Woman", "Highway Star" czy nieco młodsze "Perfect Strangers". Tyle że… No właśnie — Deep Purple nie jest zespołem, który odcina kupony od dawnej sławy. Co prawda płyty "Rapture of the Deep" (2005) i "Now What?!" (2013) dzieliła aż ośmioletnia przerwa — identyczna jak między dwiema ostatnimi płytami Metalliki — ale już najnowszy krążek, "Infinite", trafił na półki sklepowe znacznie szybciej. Co więcej, grupa nadal tworzy muzykę, która obchodzi fanów – dwa ostatnie krążki spotkały się z rewelacyjną wręcz reakcją z ich strony, a i krytycy nie kryli zadowolenia. Szczególną uwagę zwracali na świeżość, jaka bije z nowych utworów, a także ich kompozycyjną dojrzałość. Na "Infinite" zgrabnie sąsiadują ze sobą zarówno piosenki nawiązujące do klasycznych hardrockowych dokonań zespołu ("Time for Bedlam", "Hip Boots"), jak i zachwycające niemal barokową ornamentyką ballady ("The Suprising"). Nikt tu na szczęście nie udaje młodzieniaszków ani z nikim się nie ściga. Nie musi. Jeszcze dłuższe pożegnanie Płyta płytą, dla prawdziwego fana największym przeżyciem jest zawsze uczestnictwo w koncercie. Deep Purple tym razem wystąpią w Polsce dwukrotnie, 23 maja w łódzkiej Atlas Arenie i dzień później w katowickim Spodku. Trasa, choć promuje wspominany "Infinite", dwudziesty studyjny krążek w dyskografii zespołu, nazywa się "The Long Goodbye Tour". Ma być najdłuższą w blisko pięćdziesięcioletniej historii zespołu – czy, tak jak sugeruje nazwa, także ostatnią? — Jeszcze nie podjęliśmy takiej decyzji — mówi perkusista Ian Pace, z zespołem związany od samego początku, czyli od 1968 roku. – Zagramy sporo nowego materiału bez zaniedbywania staroci – dodaje, tłumacząc, że zdaje sobie sprawę, iż grupa z półwiecznym doświadczeniem nie może koncertować w taki sposób jak przed laty. — Staje się to coraz trudniejsze — przyznaje. — Nikt z nas nie chce się zatrzymywać — dodaje Roger Glover, basista Deep Purple od 1969 roku. – Ale organizm nie zawsze jest w stanie nadążyć za umysłem czy karierą. Zbliżamy się do momentu, w którym nie jestem sobie w stanie wyobrazić następnego albumu za kolejnych osiem lat. Następnego nie, ale kolejne dwa lub trzy? Dlaczego nie! Klasa, charyzma i emocje Wiek wiekiem, można się żegnać z fanami, mówić "do widzenia", jak kilka miesięcy temu Black Sabbath, lub zarzekać się, że nic nie jest pewne. Ale metryka, choć ważna, nadal jest tylko metryką – o tym, że Deep Purple to perfekcyjna koncertowa maszyna, mógł przekonać się każdy, kto w ostatnich latach widział ich na żywo. Choćby w łódzkiej Atlas Arenie, 25 października 2015 roku, notabene w dniu polskich wyborów parlamentarnych – na setlistę złożyły się zarówno piosenki z wyśmienitego "Now What?!", jak i kilka największych przebojów Purpli, w tym "Strange Kind of Woman", "Smoke on the Water", "Black Night" i "Hush", cover Joe’a Southa. Muzyczna maestria, jaka biła z każdego zagranego akordu, podparta scenicznym luzem, przełożyła się no sto minut wspaniałej uczty. — Zaraz-zaraz, a jak wypadł Ian Gillan? — jak zwykle pytali niektórzy. — Dlaczego nie śpiewa "Child in Time?" Bo głos już nie ten – dodawali, uznając najwyraźniej, że o wartości rockowego śpiewaka świadczy przede wszystkim umiejętność odtworzenia partii ze studia. Charyzma, klasa, łatwość nawiązania kontaktu z publicznością – to już nie ma znaczenia. Jasne, że wokalista nie potrafi osiągać już takich wysokich rejestrów jak kiedyś, nadal jednak śpiewa znakomicie, z charakterystycznym feelingem, z wielką głębią. W jego głosie czuć prawdę i piękne emocje. Zapis pewnej historii Które to już będą koncerty Deep Purple w Polsce? Policzmy, pierwszy miał miejsce 23 września 1991 roku w poznańskiej Hali Arena, a ostatni – 26 lipca ubiegłego roku na Festiwalu Legend Rocka w Dolinie Charlotty. Zespół odwiedził nas siedemnastokrotnie, grając łącznie dwadzieścia jeden koncertów. Całkiem nieźle. Nieźle, a nawet bardzo dobrze, biorąc pod uwagę fakt, że przez pierwsze dwie dekady swojej działalności polscy fani mogli słuchać granej na żywo muzyki grupy jedynie z płyt, w tym słynnej "Made in Japan" z 1973 roku, uznanej przez magazyn "Rolling Stone" za szósty najlepszy koncertowy album wszech czasów. — Nigdy nie słuchałem "Made in Japan" — przyznaje Gillan. — Ciągle mam ten album w folii, analog również leży nierozpakowany. Wolę patrzeć w przyszłość, myśleć o kolejnych koncertach. Dla mnie koncert to zapis pewnej historii. Gdy się kończy, już do niej nie wracam. Pavarotti miał gorzej Purple tych koncertowych albumów mają na koncie blisko sześćdziesiąt, nie licząc setek bootlegów, czyli wydawnictw fanowskich, nieoficjalnych. Niewiele jest zespołów, które generują aż tak fanatyczne zainteresowanie. Z czego ono wynika? Oddajmy jeszcze głos Gillanowi. — Koncerty będą się na pewno od siebie różnić — zapewnia wokalista, mówiąc o dwóch polskich etapach trasy. — Rzadko gramy dany utwór tak samo. Uwielbiamy na scenie improwizację, zabawę, która często przeradza się w coś unikalnego. Zapytany, o czym myśli, kiedy po raz trzytysięczny wychodzi i śpiewa na żywo "Smoke on the Water" czy "Highway Star", zapewnia, że nie czuje żadnego znużenia. — Koncentruję się na tym, by te i inne utwory jak najlepiej wykonać. Pamiętam wspólny obiad z Luciano Pavarottim. Wyznał wtedy, że bardzo mi zazdrości i chciałby się ze mną choćby na chwilę zamienić miejscami. Spytałem: "Dlaczego?". Opowiedział: – Słyszałem wiele zaśpiewanych przez ciebie wersji "Smoke on the Water" i za każdym razem brzmiałeś inaczej. Gdy miałeś ochotę czy zachciankę, zmieniałeś, co chciałeś. Mnie by za coś takiego, jakiekolwiek odstępstwo od kanonu w arii, ukrzyżowano. Jak wobec takich słów miałbym się nudzić? Kiedy Ritchie obwieszcza Może jest to kurtuazja, a może jednak nie, ale muzycy Deep Purple zapewniają, że Polska jest jednym z ich ulubionych miejsc do grania. — Bez względu na to, czy gramy w hali czy na stadionie, zawsze jest to wielkie przeżycie — zapewnia Roger Glover, wspominając jedną z pierwszych wizyt zespołu w naszym kraju, 31 października 1993 roku w Zabrzu, podczas trasy "The Battle Rages On". — To było coś specjalnego. Dzień wcześniej Ritchie Blackmore obwieścił nam, że zamierza odjeść, byliśmy więc mocno podłamani. Paradoksalnie, Polacy przyjęli nas tak cudownie, że mimo świadomości zbliżających się problemów odzyskaliśmy nadzieję, że jego decyzja nie oznacza końca zespołu. Nigdy tego uczucia nie zapomnimy. Ale na każdą wizytę w Polsce czekamy z wielką radością, bo każda przypomina nam, że to, co robimy, warte jest każdego poświęcenia. Lata bez żenady Deep Purple to jeden z najbardziej długowiecznych zespołów w historii rocka — z tych do dziś grających starsi są tylko Golden Earring, powstali w 1961 roku, podobnie jak The Beach Boys, poza tym The Rolling Stones (1962), i The Moody Blues (1966). Licząc łącznie, panowie skończą w 2017 roku 340 lat. I co z tego wynika? Nic. Absolutnie nic. Charles Aznavour niedługo będzie miał na karku 93 wiosny, Tony Bennett ma 90, podobnie jak Harry Belafonte. Przykłady wielkich długowiecznych można by mnożyć. Ktoś wybiera się 14 października do Łodzi na koncert Ennio Morricone? Maestro będzie miał wtedy 89 lat. — Będę na scenie do momentu, w którym moja forma nie będzie źle wpływać na jakość tego, co robię – zapewnia 71-letni Ian Gillan, którego po raz pierwszy w Deep Purple usłyszeliśmy w 1969 roku, na nagranej na żywo symfoniczno-rockowej płycie "Concerto for Group and Orchestra". — Nie chciałbym nikogo żenować. A nawet jeśli przestanę koncertować, nadal będę mógł tworzyć i nagrywać. Czy da się to przeliczyć na konkretne lata? Nie sądzę. Soul, funky i klasyka O sile zespołu świadczy też między innymi to, że przez prawie pół wieku swojego istnienia — z przerwą w latach 1976-1984 — nie zatracił swojej tożsamości. I to pomimo licznych przez lata zmian personalnych, za sprawą których składy Deep Purple z lat 1968-1976 są określane "Mark I", "Mark II", "Mark III" "Mark IV". Dziś skład jest o wiele bardziej stabilny. W 1994 roku obrażonego Blackmore’a zastapił Steve Morse, gitarzysta grup Dixie Dregs i Kansas, a w 2002 roku do składu dołączył klawiszowiec Don Airey, jak najbardziej pobłogosławiony przez Jona Lorda. Fani mają swoje mniej lub bardziej lubiane okresy, ale nie mają problemu z żadnym z nich. Jasne, że zdarzały się płyty słabsze, jak "Who Do We Think We Are" (1973), "The House of Blue Light" (1987), "Slaves and Masters" (1990), "Abandon" (1998) i "Bananas" (2003) – daleko im było do arcydzieł w rodzaju "Deep Purple in Rock" (1970), "Machine Head" (1972), "Burn" (1974) czy "Perfect Strangers" (1984). Zdarzały się też płyty, które odbiegały od hardrockowych wzorców, ale nawet "Come Taste the Band" (1975), z wpływami soulu i funky, no i gitarą Tommy’ego Bolina, który zastąpił Ritchiego Blackmore’a, brzmi jak Deep Purple. W Deep Purple zawsze było coś z muzyki klasycznej – w przeciwieństwie do bardziej osadzonych w bluesie Led Zeppelin oraz Black Sabbath, który był jednocześnie zdecydowanie najbardziej metalowy z wielkiej trójki hard rocka. Szybkość i ekspresja Twórczość zespołu należy do kanonu ciężkiego rocka i do dziś inspiruje fanów na wszystkich kontynentach. Najbardziej kultowy, nie ma się co obrażać na to słowo, w twórczości Deep Purple jest riff ze "Smoke on the Water" — obok "Enter Sandman" Metalliki jest dziś chyba najczęściej granym przez początkujących adeptów gitary elektrycznej motywem muzycznym. Ale wielkości grupy nie można mierzyć wyłącznie sukcesem tego, czy innych niesamowicie chwytliwych szlagierów. Niewątpliwie nie byłoby największych sukcesów Deep Purple bez charakterystycznego brzmienia Ritchiego Blackmore’a – na początku lat siedemdziesiątych muzyk był jednym z najważniejszych pionierów współczesnego brzmienia gitary rockowej. Wpłynął na całe rzesze rockowych, hardrockowych i heavymetalowych gitarzystów, zafascynowanych jego szybkością, klasycznymi skalami i melodyjnymi solówkami, które do dziś są przedmiotem analiz i studiów jego dziesiątek tysięcy grających wielbicieli. Muzyk doczekał się też wielu naśladowców – co ciekawe, jednym z nich wcale nie jest Steve Morse. Świetnie wpisał się w brzmienie Deep Purple, ale gra zupełnie inaczej, choć klasyki zespołu wykonuje z szacunkiem dla oryginalnych partii Blackmore’a. Dżentelmeni na wyżynach Dopiero w kwietniu ubiegłego roku zespół został wprowadzony do Rock’n’Roll Hall of Fame. Nigdy nie jest za późno, ale niesmak przez lata był zauważalny. Obecny na uroczystości perkusista Metalliki Lars Ulrich, jeden z największych fanów Deep Purple, podkreślał, że zespół wyniósł muzykę na nieznane i niewidziane wcześniej wyżyny. — Pracowali bardzo ciężko, wciąż byli w trasie, wydawali płyty niemal co rok, czasami nawet dwie. Mieli w poważaniu image i krytyczne opinie innych. W złotym wieku rockandrollowej rozpusty, seksu i narkotyków, pozostali dżentelmenami, skupiali uwagę przede wszystkim swoją muzykę. Potrafili grać i improwizować. Potrafili i potrafią — dwa koncerty Deep Purple z rzędu, mimo podobnego zestawu utworów, potrafią się mocno od siebie różnić, także długością. Proces prawdziwie magiczny Deep Purple osiągnęli wszystko, o czym rockowa grupa mogłaby marzyć, choć nie zdobyli nigdy Nagrody Grammy. Wiele było w ich historii fochów i docinków — Gillan i Blackmore do dziś nie mogą się ze sobą porozumieć — podbili za to serca fanów w każdym wieku, nagrali mnóstwo płyt, które na zawsze będą stanowić klasykę rocka, mają w dorobku mnóstwo nieśmiertelnych utworów. To jeden z tych zespołów, do których zawsze będzie się chciało wracać. — Jednym z pięknych aspektów pracy z tym Deep Purple jest to, że utwory się po prostu pojawiają — mówi Roger Glover. — Wystarczy jeden riff, który wszyscy podłapią, a nagle wokół niego rodzi się wypełniona pomysłami piosenka. To jest niemal magiczny proces. Nawet jeśli czasem towarzyszą mu także ból i frustracja. Jednak uczucia, jakie towarzyszy uznaniu utworu za gotowy, nie da się porównać z niczym. Tak jak i uczucia towarzyszącego spotkaniu z zespołem na żywo. Oby przez wiele jeszcze długich lat. . 488 97 180 253 208 391 159 496

deep purple perfect strangers recenzja