Mission Control Lyrics[Verse 1]I never made itBut I know what it takesI'm motivated by your mixed up emotionsGot my statement and I'm reading you slowSo I can understand it fully, appreciate my standing thoughOut of this world and right on time[Pre-Chorus]Oh never in my life have I seen the sky light up like thisI'm far away from Earth and I want to know if you exist[Chorus]Mission Control, do you read me?Send me my coordinates latelyMission Control, am I drifting?Tie me to someone who will love me[Verse 2]Wait, I think I'll have to be longerFind another reason to breathe this airAnd now we made for ourselvesThis won't be the last time[Pre-Chorus]Oh never in my life have I seen the sky light up like thisI'm far away from Earth and I want to know if you exist[Chorus]Mission Control, do you read me?Send me my coordinates latelyMission Control, am I drifting?Tie me to someone who will love meI knew it when I met youI'm not the only one who's aloneFind me soon and take me homeI knew it when I saw youI'm not the only one hanging onTie me to someone who will love me[Bridge]Oh never in my life did I want to see you more than thisAnd every time you're lost, I wonder if you know you're missed?I'm reading what I can and I really hope you're watching thisI hope you know that I exist[Chorus]Mission Control, do you read me?Send me my coordinates latelyMission Control, am I drifting?Tie me to someone who will love meI knew it when I met youI'm not the only one who's aloneFind me soon and take me homeI knew it when I saw youI'm not the only one hanging onTie me to someone who will love me[Outro]Someone to beam me upSomeone to find my loveSomeone to beam me upSomeone to find my loveSomeone to beam me upSomeone to find my love

{"rate": {"id":"211364","linkUrl":"/film/Control-2007-211364","alt":"Control","imgUrl":" życia wokalisty zespołu Joy Division - Iana Curtisa, który popełnił samobójstwo w wieku 23 lat. Więcej Mniej {"tv":"/film/Control-2007-211364/tv","cinema":"/film/Control-2007-211364/showtimes/_cityName_"} Dotykając z oddali Mówi się, że kto w młodości nie był lewakiem na starość jest świnią. Kto nie słuchał Joy Devision po prostu... ... czytaj więcej Michał Burszta {"userName":"$ z oddali","link":"/reviews/recenzja-filmu-Control-5333","more":"Przeczytaj recenzję Filmwebu"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Film opowiada o życiu i śmierci Iana Curtisa, wokalisty Joy Division, legendarnej grupy rockowej grającej muzykę klasyfikowaną jako post-punk. Curtis rozdarty pomiędzy życiem rodzinnym, rosnącą sławą oraz miłością do innej kobiety popełnił samobójstwo 18 maja 1980 roku w wieku 23 lat, w przeddzień pierwszego tournee Joy Division po Stanach Zjednoczonych. Nie zdając sobie z tego sprawy, Ian Curtis zmienił oblicze muzyki rockowej. Na 7 marca przewidziano termin polskiej premiery filmu "Control" w reżyserii Antona Corbijna. Jest to opowieść o życiu Iana Curtisa, lidera i wokalisty angielskiej, nowofalowej grupy Joy Division. Za kanwę scenariusza posłużyła książka "Touching from a Distance" ("Przejmujący z oddali") autorstwa Deborah Curtis, żony artysty. Wydawać by się mogło, ... więcejzdaniem społeczności pomocna w: 78%Biografie legendarnych muzyków to istne samograje - muzyka, choroby, seks, narkotyki, alkohol i powrót do formy, czyli życiowa sinusoida w pełnej krasie. W tego typu gatunek można "wcisnąć" i ostre sceny odjazdów po różnorakich używkach i egzystencjalną pustkę nadwrażliwej jednostki. Proporcje, wydawałoby się, idealne dla publiki, fanów i krytyki. ... więcejzdaniem społeczności pomocna w: 35% Zastanawiam się czemu,gdzieś tam co jakiś czas wracając do Joy Division, do tej pory nie widziałam tego filmu. Nie wiem. Rozwalił mnie, zmiażdżył i wypluł. Sam Rilley zagrał tak, że przez 2h sądziłam że jest prawdziwym Ian`em. Muzyka, przegenialne zdjęcia-Anton wiedział co robi, ta historia trafiła w dobre ... więcej kiedy pod koniec wjechał kawałek ''Atmosphere'' wymiękłem, normalnie się popłakałem. Żadna biografia ani postać może poza Kurtem Cobainem mnie tak nie poruszyła. Tak bardzo widzę w Ianie Curtisie siebie... bardzo go rozumiem i wiem co wiele razy miał na myśli... Doskonały film, o ... więcej Świetny film o legendarnym liderze legendarnej kapeli! Riley naprawdę dał radę, a do tego jeszcze ta genialna muza... Brawo! Chciałbym aby w podobnym surowym tonie została nakręcona biografia Freddiego Mercury'ego przesłuchajcie 2 albumy jakie zdążył nagrać zespół Joy Division. Ian Curtis i spółka wymiatają, niesamowity klimat ich muzy i dźwięki. Wtedy byli jeszcze Sex Pistols ze swoim słynnym albumem, wcześniej Iggy Pop, a potem The Clash i The Cure. A od The Clash do Massive Attack, Prodigy i Chemical Brothers ... więcej

Jarali jak smoki, wyrywali tabuny lasek, przepuszczali kasę na dragi i alkohol. Muzycy rockowi stanowili krystaliczny przykład demoralizacji i braku dbałości o własne zdrowie. Utożsamiali to wszystko, na co zwykły człowiek nie mógł sobie pozwolić i pewnie dlatego przyciągali swego czasu tak wiele uwagi. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych angielska dzieciarnia z lubością kontestowała warstwy rządzące, zaplutą tyranię kapitału, poprawność polityczną i ogólnie rozumianą dorosłość. Przygrywała sobie przy tym paroma gitarowymi chwytami, chaotycznym łupaniem w zestawy perkusyjne i plumkaniem na rozstrojonym basie. To była prawdziwa muzyka buntu – i w formie, i w treści. Stanowiła ewenement, który nie powtórzy się w żadnej innej rzeczywistości socjopolitycznej. Jednocześnie gdzieś z tego punkowego fermentu lat siedemdziesiątych wyrastało coś, co miało zmienić oblicze muzyki rockowej na wiele lat – zespół Warsaw, później przemianowany na Joy Division. Chłopaków z Macclesfield odróżniało na tle innych punkowców w zasadzie jedno – Ian Curtis. Niesamowicie charyzmatyczny wokalista i tekściarz, bez którego zespół pewnie nigdy by nie wypłynął na szerokie dziwak z angielskiego proletariatu, który nie potrafił spełnić się w niczym. Swoją nadwrażliwość odreagowywał tworząc depresyjną poezję. Mieszanka świetnych tekstów, przebojowej muzyki i medialnego wsparcia sprawiły, że Joy Division szybko wspinali się na kolejne szczeble muzycznej kariery. Wkrótce ich popularność wykroczyła poza Wielką Brytanię i mieli pojechać w trasę po Stanach Zjednoczonych. Wszystko zmierzało w dobrym kierunku, kiedy dwudziestotrzyletni Curtis powiesił się na belce sufitowej w swoim własnym domu. Właśnie o nim opowiada film Corbijna i robi to w niepowtarzalnym stylu. Miejscowość, w której Curtis dorastał i próbował spędzać życie to zapyziała, depresyjna dziura, z której nie sposób się wyrwać. Innym mieszkańcom, na przykład żonie Iana, ta prowincjonalność zdawała się nie przeszkadzać. Dla niego była powoli działającą trucizną. Nieszczęśliwy i niespełniony nie miał szans na zaczęcie wszystkiego od nowa, nie potrafił być szczery ze sobą i z innymi. Czarę goryczy przelała epilepsja, która ostatecznie zdemolowała jego psychikę i karierę. Nie pozostało mu nic. Zdecydował się oparty jest na biografii napisanej przez żonę Curtisa – Deborah. Z jednej strony może to znaczyć, że film jest jednostronny, ale to nie o obiektywnie stwierdzane fakty tak naprawdę w nim chodzi. Esencją filmu jest dramat Iana i jego otoczenia. Odtwórca głównej roli, Sam Riley, chociaż operuje przez cały film niewiele więcej niż paroma minami, wysmakowany obraz upadłego i zmęczonego życiem rockmana zupełnie na tym nie traci. Wsparli go pozostali aktorzy, z Samanthą Morton w roli żony Curtisa na czele. Inne postaci przewijają się w filmie tylko epizodycznie, ale najjaśniej z nich błyszczy manchesterski producent Joy Division, grany przez Toby'ego Kebbela, który ze swoim rozbrajającym akcentem rozładowuje od czasu do czasu ciężką atmosferę. Postać Curtisa jest dość monochromatyczna – na jego twarzy wiecznie wisi grymas rozczarowania, przygnębienia i depresji. Na scenie wygląda tak, jakby dalej ubierała go mama – całkowicie odstaje od punkowych standardów. Śpiewając rzuca się tak, że trudno domyślić się, czy akurat nie ma ataku epilepsji. Ta biografia sama prosiła się o ekranizację i bardzo dobrze, że doczekała jej się w takiej a nie innej formie. W każdej scenie widać oryginalne podejście do robienia filmów. Ujęcia są często długie i statyczne, a bohaterowie nie są ani piękni, ani nie kończą szczęśliwie. Jest tu dramat, łzy i świetna muzyka, która ilustruje przełomowe momenty życia Curtisa. Niech fani Joy Division, którzy oczekują dokumentu na temat swojej ulubionej kapeli, lepiej poszukają jej w bibliotece – Control to film o Curtisie, nie o jego zespole. Koncentruje się na dramacie jego życia i tragedii, którą się zakończyło. I właśnie dzięki temu polecić go mogę nie tylko fanom Joy Division, ale wszystkim widzom potrafiącym docenić oryginalny europejski dramat, który omija pierwszy obieg kinowy.

control c control v piosenka